نورنیوز-گروه بین‌الملل: سرشماری 2020 نفوس در ایالات متحده نشان می‌دهد که به جز سفیدپوستان که برای اولین بار با کاهش رشد مواجه شده‌اند، رشد سریع در بین گروه‌های نژادی و قومی در این کشور در حال وقوع است و این کشور سریع‌تر از آنچه انتظار می‌رود در حال تنوع قومی و نژادی است.
در این میان اسپانیائی‌تبارها، آسیایی‌تبارها و سیاه‌پوستان بیشترین رشد را نسبت به بومیان و سفیدپوستان داشته‌اند.
در سال 1990، اسپانیائی زبان‌ها 9 درصد از جمعیت آمریکا را تشکیل می‌دادند، حال آنکه در حال حاضر، آنها 18.7 درصد جمعیت را به خود اختصاص داده و به بزرگترین اقلیت غیر سفیدپوست و دومین گروه جمعیتی تک نژادی با سریع‌ترین رشد تبدیل شده‌اند.
جمعیت آسیایی‌تبارها الگوی رشد مشابه اسپانیایی زبانان را در مقیاس بسیار کوچکتر داشته‌اند و با وجود تعداد نسبتاً کم، سریع‌تر از سایر گروه‌های تک نژادی رشد کرده‌اند.
دالاس، هوستون و نیویورک بیشترین رشد آسیایی‌تبارها را شاهد بوده و در سواحل غربی جمعیت آنها در شهرهای عمده کالیفرنیا، تگزاس و ایالت واشنگتن مشاهده شده و 60 درصد رشد جمعیت در سیاتل نیز مربوط به آنها بوده است.
صنعت پر رونق سیاتل در حال جذب ساکنان جدیدی به این منطقه است. توسعه‌دهندگان نرم‌افزار رایج‌ترین شغل سیاتل است و در آمریکا از هر 3 توسعه‌دهنده نرم‌افزار 1 نفر آسیایی هستند. صحنه فن آوری در سیاتل همچنین دارای بالاترین درصد کارگران متولد خارجی در آمریکا است.
به طور کلی جمعیت آمریکائی‌های آسیایی‌تبار در دهه گذشته 36 درصد افزایش یافته و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2060 جمعیت آسیایی‌تبارها در آمریکا از 46 میلیون نفر عبور کند، یعنی تقریباً چهار برابر جمعیت سال 2000.
قبل از شروع قرن 21 اما؛ جمعیت سیاه‌پوستان بزرگترین گروه اقلیت در آمریکا بود حال آنکه در سه دهه گذشته تقریباً سهم آنها در جمعیت آمریکا ثابت و در حدود 12 درصد بوده است.
جمعیت سیاه‌پوستان در بیش از نیمی از کانتی‌های سراسر آمریکا با رشد همراه بوده و مهاجرت سیاهان آمریکایی نسبت به سایر نژادها نیز شدیدتر و البته به حومه شهرها صورت گرفته است. آنها بیشتر به آتلانتا، شارلوت، کلمبوس، اوهایو و مینیاپولیس نقل مکان کرده‌اند.
بیشترین تغییر به مناطق شهری در جنوب رخ داده، جایی که بیشتر سیاه‌پوستان آمریکائی ساکن هستند. در سراسر جنوب شرقی، از مریلند گرفته تا جورجیا، تگزاس و فلوریدا، حومه‌های شهر شاهد حضور عمده سیاه‌پوستان بوده است.
مناطق روستائی در جنوب تصویری واضح را از کاهش جمعیت سیاه‌پوستان نشان می‌دهند. همچنین کاهش جمعیت در شیکاگو، شهری که به دلیل تاریخ و فرهنگ غنی سیاه‌پوستان مشهور است، بسیار چشمگیر است که عمدتا ناشی از نابرابری نژادی، بحران مسکن، بیکاری زیاد و برخوردهای خشن و نژادپرستانه پلیس بوده است.
از این سو اما؛ در دهه گذشته جمعیت بومیان (سرخپوستان و ساکنان آلاسکا) تقریبا تنها 11000 نفر افزایش یافته که کوچکترین رشد از 1990 تاکنون بوده است. تنها با نیم درصد افزایش، بیشتر سرخپوستان و بومیان آلاسکا در غرب آمریکا زندگی می‌کنند. رشد 3.3 درصدی در غرب تنها توسط سه ایالت نیومکزیکو، آیداهو و مونتانا رخ داده که از میانگین کشوری در این گروه جمعیتی بالاتر بوده است.
درباره سفیدپوستان نیز، این سرشماری اولین دهه‌ای است که کاهش تعداد کل افرادی که خود را سفیدپوستان غیر اسپانیایی معرفی می‌کنند (5.1 میلیون نفر) نشان می‌دهد و نیز اولین بار است که در 230 سال گذشته از آغاز فرایند سرشماری در آمریکا این اتفاق می‌افتد.
جمعیت سفیدپوستان در بیش از سه چهارم کانتی‌های سراسر آمریکا کاهش یافته و شمال شرق و غرب میانه با بیشترین کاهش جمعیت سفیدپوست مواجه شده است و علت آن نیز کاهش جمعیت این طیف در شیکاگو و نیویورک است.
ایالت‌های جنوبی و غربی با کاهش کمتر جمعیت سفیدپوست مواجه بوده‌اند و دلیل آن نیز افزایش جمعیت این طیف در یوتا، کلرادو و فلوریدا است. دلیل کاهش جمعیت سفیدپوستان را باید در مرگ و میر زیاد و باروری پائین آنها جستجو کرد که باعث خواهد شد که این طیف به سمت پیری رفته و نسل جوان آمریکا با گذشت زمان کمتر سفیدپوست باشند.
بر این اساس؛ یکی از مهمترین نتایج سرشماری 2020 در آمریکا کاهش جمعیت سفیدپوستان برای نخستین بار است. در سال 1990، سه چهارم جمعیت آمریکا سفیدپوست بودند، اما داده‌های این نظرسنجی نشان می‌دهد که در حال حاضر، تنها 57.8 درصد از مردم سفیدپوست هستند.
در مقابل جمعیت اقلیت‌های قومی و نژادی مانند اسپانیایی‌تبارها، آسیایی‌تبارها و سیاه‌پوستان رو به افزایش است و این معادله نشان می‌دهد در آینده احتمال حضور اقلیت‌های مختلف در ساختار سیاسی و حکومتی آمریکا پررنگ‌تر از قبل خواهد شد که می‌تواند با ایجاد فشار تغییراتی در رویکرد سیاست داخلی و خارجی آمریکا به وجود آورد.