نورنیوز ـ گروه فرهنگی: استاد شهید مرتضی مطهری نوشته بود: «اربعین، پایان مصیبت نیست؛ آغاز مسئولیت است. در مکتب عاشورا، اشک، اگر به عمل نینجامد، و سوگ، اگر به تعهد ختم نشود، تنها مرهمی سطحی بر زخمی عمیق خواهد بود. اربعین آمده است تا بر این حقیقت مهر تأکید زند که نهضت حسین(ع)، با خون آغاز شد اما با هوشیاری و حرکت تداوم یافت.
در اربعین، دیگر زمان خطابه‌های داغ میدان کربلا نیست؛ اکنون باید پیام آن خطابه‌ها در رگ‌های جامعه جاری شود. حسین(ع) کشته شد تا دین بماند، تا حق زنده بماند، تا انسان آزاد بماند. اگر امروز، بر خاک او می‌گرییم اما در برابر ظلم زمانه ساکتیم، اربعین را نفهمیده‌ایم.
چهل روز زمان داد تا شعور، جایگزین شور گردد؛ تا جامعه فرصت یابد تا با خود بیندیشد: آیا در صف یزیدیان ایستاده یا در کنار حسین؟ این پرسش، پرسش هر روز تاریخ است، و اربعین، لحظه‌ای است که باید به آن پاسخ داد.
عاشورا، میدان امتحان حسین(ع) و یارانش بود؛ و اربعین، صحنه آزمون ماست. آن روز، آنان با خون خویش سند حقانیت دین را امضا کردند؛ و امروز، ما با رفتار و موضع‌گیری خویش، صداقت خویش را در قبال آن خون می‌سنجیم.
در فرهنگ حسینی، گریه نیز نوعی مبارزه است، اگر از سینه آگاه برخیزد. اما اگر اشک از سر عادت باشد، نه از سوز، و اگر نوحه، زبان درد نباشد بلکه لقلقه بی‌دردی باشد، دیگر نه اربعین است و نه عزاداری؛ تنها تقلید و تکراری بی‌اثر است.
اربعین، بازگشت به خویشتن است؛ بازگشت به حقیقتی که حسین(ع) برای آن ایستاد و شهید شد. او برای نماز قیام کرد، برای امر به معروف، برای نهی از منکر، برای نجات جامعه‌ای که به خواری رضایت داده بود. پس، آنان‌که زائر اربعین‌اند، باید وارث همان هدف باشند.»