نورنیوز- رسانه‌های خارجی: «ژبیگنیف برژینسکی»، مشاور امنیت ملی جیمی‌کارتر، رئیس جمهور سابق آمریکا در کتاب خود تحت عنوان صفحه شطرنج نوشته بود: «احتمالاً خطرناکترین سناریو تشکیل یک ائتلاف عظیم متشکل از چین، روسیه و احتمالاً جمهوری اسلامی ایران خواهد بود که یک ائتلاف ضدهژمونیک تشکیل شده نه بر اساس ایدئولوژی بلکه بر اساس شکایت‌های مکمل هم خواهد بود. این ائتلاف از نظر ابعاد و گستردگی مشابه چالشی خواهد بود که بلوک چین و شوروی برای غرب ایجاد کرده بود، اما این بار چین احتمالاً رهبر و روسیه دنباله رو آن خواهد بود.»
برای درک اینکه در مبارزه با ائتلاف چین، روسیه و جمهوری اسلامی‌ایران پای چه چیزهایی در میان است، فقط باید رشته افسانه «ارباب حلقه ها» را مطالعه کرد.
در رشته افسانه معروف تخیلی و حماسی ارباب حلقه‌ها، اثر «جی آر آر تالکین» به تدریج مشخص می‌شود که نیروهای تاریکی با یکدیگر متحد شده‌اند. ما نیز امروز شاهد تشکیل و تحکیم یک محور مشابه هستیم. همانطور که «متیو میلر»، سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا هفته گذشته گفته بود، در پس تلاش‌های جنگی روسیه، منابع عظیم اقتصادی چین قرار دارد.
از زمانی که دو سال پیش نیروهای روسی از حومه کی‌یف عقب رانده شدند، حمایت شی جینپینگ برای تداوم بقای پوتین در قدرت نقشی حیاتی داشته است. بر اساس همین تحلیل، نمی‌توان رویارویی جمهوری اسلامی ایران با رژیم صهیونیستی را به عنوان رویداد منفرد و فاقد عقبه راهبردی تعبیر کرد.
تهران از روسیه در جنگ اوکراین حمایت می‌کند و هزاران پهپاد و موشک، مشابه همان‌هایی که به سمت اسرائیل شلیک کرد، تحویل روسیه داده است. روسیه به‌نوبه خود احتمالا به تقویت دفاع هوایی جمهوری اسلامی ایران کمک خواهد کرد. چین نیز نمی‌تواند تنها یک خریدار عمده نفت جمهوری اسلامی‌ایران باقی بماند.
پیش‌گویی برژینسکی درباره ظهور ائتلاف روسیه، چین و ایران، پیامبرگونه بوده است. با این حال نگاهی به عملکرد سه سال گذشته نشان می‌دهد که جانشینان برژینسکی در دولت بایدن خواسته یا ناخواسته نقش بی‌نقصی در محقق‌کردن این پیش‌بینی ایفا کرده‌اند.
این اقدامات از تنها گذاشتن افغان‌ها در دست طالبان در سال 2021 تا کوتاهی در بازداشتن روسیه از تهاجم به اوکراین در سال 2022 و در نهایت کوتاهی در بازداشتن جمهوری اسلامی ایران از تشویق نیروهای نیابتی‌اش برای حمله به اسرائیل در سال 2023 نمود یافته است. بله؛ زمانی که اوکراین و رژیم صهیونیستی هدف حمله قرار گرفتند بایدن برای کمک به آنها دست به کار شد، اما احتمالا یک نمایش قدرت اولیه می‌توانست از بروز هر دوی این وضعیت‌ها جلوگیری کند.
جمهوری‌خواهان اکنون متوجه شدند، آنطور که «مایک پمپئو»، وزیر امور خارجه سابق مدت‌ها استدلال می‌کرد، برخی از نزاع های موجود در کشورهای دوردست احتمالا باید در نهایت موجب نگرانی ما شود.
خوشبختانه ما فعلا در جنگ سرد دوم قرار داریم نه جنگ جهانی سوم. اما جنگ سرد دوم، سریع‌تر از جنگ سرد اول به پیش می‌رود. اگر تهاجم روسیه به اوکراین را معادل جنگ کره در سال‌های 53-1950 بگیریم، حمله غیرمنظره حماس به رژیم صهیونیستی در اکتبر سال گذشته به یکباره ما را به سال 1973 رساند. به طور خلاصه، به نظر می‌رسد که در جنگ سرد دوم ما دهه‌های 1950، 1960 و 1970 را در یک ترکیب تا حدی گیج‌کننده در هم فشرده ساخته‌ایم. حال سوال اینجاست که بزرگترین تفاوت های بین جنگ سرد اول و دوم در چیست؟
تفاوت های بین جنگ سرد اول و دوم
اولا چین رقیب اقتصادی بسیار قدرتمندتری نسبت به اتحاد جماهیر شوروی است. ثانیا، غرب از نظر اقتصادی با اقتصاد چین درهم تنیدگی دارد و شبکه زنجیره عرضه کالاهای مختلفی که در چین تولید می‌شوند هرگز با شوروی قابل مقایسه نیست. ثالثا، غرب از نظر ظرفیت تولید در وضعیت به مراتب ضعیف‌تری قرار دارد؛ در حالی که چین مقادیر عظیمی محصولات سازگار با طبیعت روانه بازار جهانی می‌کند، غرب گزینه دیگری جز احیای و سیاست‌های صنعتی و بازگرداندن ساعت استراتژی اقتصادی به دهه 1970 میلادی ندارد. رابعا سیاست پولی آمریکا در مسیر کاملا غیر پایداری قرار دارد. هماگونه که دفتر امور بودجه کنگره اعلام کرد، رشد بی‌وقفه بدهی‌های دولت فدرال نسبت به تولید ناخالص داخلی از کنترل خارج شده و از 99 درصد در سال جاری به 166 درصد در سال 2054 میلادی خواهد رسید.
ایرانی‌ها با انجام حمله پهپادی و موشکی به رژیم صهیونیستی به صورت ناخواسته این مجوز را به بسیاری از جمهوری‌خواهان داده اند تا از رویکرد تهاجمی پمپئو که به هیچ‌وجه انزواطلبانه نیست دنباله‌روی کنند. کافی است نگاهی به مقاله «مایک گالاگر»، نماینده ویسکانسین در کنگره و «مت پوتینگر»، مشاور سابق ترامپ که در فارن افرز منتشر شده بیاندازید. در این مقاله آمده است: «چین... در حال تضمین حیات کشورهای توسعه‌طلب در روسیه، جمهوری اسلامی ایران، کره شمالی و ونزوئلاست.» متوقف‌کردن این کشور «مستلزم یک اصطکاک گسترده در روابط آمریکا و چین و افزایش سریع توانمندی های دفاعی آمریکاست.»
نورنیوز