نورنیوز - گروه بین‌الملل: روزنامه نیویورک تایمز در مقاله‌ای با اشاره به حضور پرشمار اتباعی از شهر جنگ زده دارفور سودان در بندر اسفاکس (Sfax) تونس نوشت: آنها از آنچه که نسل کشی جدید در سودان توصیف می‌کنند، فرار کرده‌اند.
ده‌ها و حتی صدها سودانی اکنون در پارکی در اسفاکس و هزاران نفر در سراسر این شهر به‌سرمی‌برند و اگر خوش شانس باشند بر روی مقوا یا تشک می‌خوابند. آنها به سرنوشت خود می‌اندیشند، بی سر و صدا در مورد تجربیات خود گپ می‌زنند و به این فکر می‌کنند که از کجا می‌توانند غذا تهیه کنند.
این افراد بیشتر منتظر هستند برای پولی از سوی اقوام یا دوستان شان، یا برای کاری که ممکن است به آنها در جمع آوری ۲ هزار دینار تونس یا ۶۴۷ دلار برای خرید مکانی در یک قایق و فرصتی برای فرار، کمک کند.
نویسنده این مقاله آورده است: کسانی را در اسفاکس در فاصله ۸۰ مایلی جزیره لامپدوزای ایتالیا، ملاقات کرده که قصد داشتند از دریای مدیترانه به اروپا بروند. همه آنها می‌دانستند که ممکن است در این تلاش جان خود را از دست بدهند.
با این حال، روزانه عده‌ای این بندر را ترک می‌کنند. برخی از آنها از ایتالیا پیام‌های شادی می‌فرستند. جسد برخی دیگر به ساحل می‌رسد. در همین هفته، سه کشتی غرق شد و بیش از ۸۰ نفر کشته یا مفقود شدند. ۱۰ جسد در سواحل نزدیک پیدا شدند و هفته گذشته نیز ۴۱ نفر در سواحل ایتالیا جان باختند.
در ادامه این مقاله آمده است: بیش از ۲۷ هزار و ۸۰۰ نفر از سال ۲۰۱۴ تاکنون در آب های مدیترانه جان باخته یا مفقود شده‌اند. بیش از ۲ هزار نفر در مسیر رسیدن به اروپا جان خود را از دست داده‌اند. این یک بحران حقوق بشری، اخلاقی و مهم تر از آن نابرابری جهانی است.
افرادی که در تونس به عنوان مبدا اصلی شمال آفریقا در مسیر مهاجرت به اروپا جمع شده‌اند اتباعی از بورکینافاسو، گامبیا، سنگال، نیجریه، سومالی، اریتره و لیبریا هستند. برخی، مانند دارفوری‌ها، اگر بتوانند به کشوری امن برسند، احتمال می‌رود که از حمایت بین‌المللی و وضعیت پناهندگی برخوردار خواهند شد.
آنها از فساد و فقر فرار می کنند، از مناطقی هستند که مراقبت های بهداشتی اندک است و کودکان بر اثر بیماری های قابل پیشگیری می‌میرند.
افرادی که به دنبال خروج از تونس بودند سال‌ها در این کشور زندگی می‌کردند اما پس از اظهارات قیس سعید، رئیس جمهور این کشور شغل خود را از دست داده و اخراج شده بودند.
در ماه فوریه، رئیس جمهور تونس اظهار کرد که آفریقایی‌های جنوب صحرا بخشی از ترتیبات جنایی «برای تغییر ترکیب جمعیتی تونس» هستند. این اظهارات موجی از سوءاستفاده و آزار و شکنجه را به راه انداخت. اما این مسئله باعث نشد که اتحادیه اروپا به‌دنبال توافقی با رئیس جمهور تونس برای کنترل مهاجرت نباشد.
به موجب این توافق، اتحادیه اروپا به ازای «مدیریت مرزی»، ۱۱۸ میلیون دلار به تونس کمک خواهد کرد و متعهد به ارائه کمک‌های بیشتر خواهد شد.
نیویورک تایمز نوشت: در سال‌های اخیر، وضعیت اقتصادی در اکثر مناطق آفریقا بدتر شده است. همه‌گیری کرونا و جنگ در اوکراین این اوضاع را تشدید کرده است.
اما در مقابل درد و رنج مردم آفریقا، جهان ثروتمند تدابیر سختگیرانه در مرزهایش را تشدید کرده است. در انگلیس، دولت لایحه سختگیرانه‌ای تصویب کرده که پناهجویان را از ادعای حق خود برای حمایت بین المللی باز می دارد و قصد دارد پناهجویان را در یک کشتی شناور اسکان دهد.
بحث درباره مهاجرت به طور معمول به جای پرسیدن سؤالات گسترده‌تر و شاید وجودی‌تر، بر چگونگی دور نگه داشتن افراد متمرکز است.
آیا غرب هنوز می‌تواند ادعا کند که به حقوق بشر اعتقاد دارد و در عین حال به طور مؤثری از تخلفات در مرزهای خود چشم‌‌پوشی کند؟ آیا غرب با جنایاتی که برای جلوگیری از رسیدن مردم به سرزمین‌هایش انجام می‌شود، مشکلی ندارد؟ آیا پناهجویان و مهاجرانی که کشورهای غربی مدت‌ها آنها را استثمار کرده‌اند، نباید از امتیازات غرب بهره‌مند شوند؟
نیویورک تایمز در پایان نوشت: مهاجرت و واکنش غرب به آن یکی از روایت‌های سرنوشت‌ساز در عصر ما است. در حال حاضر این بحران روایتی از بدبختی و مرگ، خشونت و تبانی است. ما نیاز فوری به یافتن رویکرد بهتری داریم.
ایرنا